در بدو ورود به دانشگاه به ما شانزده واحد دادند ، بسیار شیک و مجلسی. و گفتند بروید گزارش فلان سیستم گلستان را باز کنید ، برنامه درسی‌تان را ببینید که بدانید و بروید کلاس ؛ که با وجود داشتن شانزده واحد بدون تداخل – که کم چیزی هم نیست و البته آن موقع ما مجبور بودیم از هرچیز دانشگاه خوشمان بیاید ، از رنگ دیوار ها گرفته تا صندلی ها ، مخصوصا در تالار ها ، جایی که تقریبا تمام کلاس های ترم یک در آن ها برگزار میشد ، که در همان نگاه اول دل همه را برده بود ، فکر میکردیم که فقط دانشگاه ما این امکانات را دارد ، وای از چیدمان صندلی ها ، با اختلاف ارتفاع های کاملا مهندسی شده برای دید هرچه بهتر این نودانشجویان گوگولی و حتی آن انحنای کاملا ارگونومیک برای سلامت دانشجویان نازی ؛ اصلا آن دوران شعارشان این بود " نودانشجویان روی سر ما جای دارند " ، با عرض پوزش که توضیحات بین دو خط تیره طولانی شد و برای خودش مطلب مستقل دیگری محسوب میشود – حتی بلد نبودیم گزارش ساده را باز کنیم و ببینیم ، یعنی تا مرحله ی آخر را میرفتیم و آن آخر گزینه ی نمایش گزارش – که به اندازه ی یک بچه پشه آن ته صفحه سمت راست انداخته بودند – را نمی‌دیدیم . البته این نیز برایمان خوشایند بود ، پشت همین قضیه هم نکات بسیاری پنهان بود و پیام مهمی را به ما می‌رساند " بچه جان ، چشمت را باز کن " همچنان به عنوان نودانشجوی خیلی زیبا و تیتیش مامانی ، روی سر آن ها جا داشتیم که بسیار زود به زیر پایِ آن ها منتقل شدیم. انتخاب واحد ترم دوم هم نسبتا خوب بود ، اینطور که اصلا برنامه مشخص بود ، فقط زحمات دیگری اضافه شد ، گزارش 59 ( برای دیدن تایم انتخاب واحد ) ، گزارش 110 ( برای مشاهده ی دروس ارائه شده و اساتید دلپذیرش ) و بعد هم برداشتن درس ها ، نسبتا شیک و مجلسی ! شعار دانشگاه برایمان متفاوت شد " وظیفه ی شما درس خواندن است ، انتخاب واحد خود را به ما بسپارید . " ؛ البته این شعار نیز به زودی فراموش شد ، و روند دانشگاه برایمان کاملا متفاوت شد ، کاملا زیر پا رفتیم که هیچ ، لگد هم شدیم ؛ هرچه ترم بالاتر ، لگد مال تر .
از یک جایی به بعد هم که قضیه کلا متفاوت شد ، بچه ها تمام زورشان را میزدند بهترین برنامه را داشته باشند ( که من خودم زمانی با برنامه هایم پز میدادم اصلا ) ، و بعد همان درس ها را نمیخواندند و می افتادند ، که با همین استدلال دیگر انتخاب واحد ارزشش را از دست داد ، اوج قضیه آنجا که من برای گرفتن ترمودینامیک دو با استاد خاصی ، به دانشکده رفت و آمد ها داشتم برای فرم استثنا و بعد هم با کلی برنامه ریزی و خوشنویسی کردن فرم استثنا ، درس را گرفتم و حتا باعث باز شدن لیست انتظار هم شدم ؛ اما بعد خودم درس را نخواندم و مجبور به حذف شدم !
این قضیه در حدی است که ما در دانشکده مافیای انتخاب واحد داریم ، افرادی با تایم های انتخاب واحد شیرین تر از عسل !
البته بابت این ترم خیالم کاملا راحت است ، اینقدر درس ها تداخل دارند که تایم انتخاب واحد چیزی را مشخص نمیکند ؛ اینقدر یکشنبه سه شنبه ها را سنگین چیده اند ، که یک شنبه سه شنبه مان دارد سر ریز میکند داخل دوشنبه چهارشنبه ؛ البته دوشنبه چهارشنبه هم کلاس ها از هشت صبح شروع میشود ! این یعنی دانشگاه در له کردن ما کاملا موفق عمل کرده است. البته قضیه به این سادگی ها پایان پذیر نیست ؛ از بیست واحد درسی که در مقدماتی برداشتیم ، پانزده واحدش ، یکشنبه سه شنبه ساعت هشت تا نه و نیم است !
در اینجا شعار دانشگاه به کلی برایمان متفاوت شد " پاس کردن درسا که کاری نداره ، خیلی بلدی بشین انتخاب واحد کن "
البته دانشکده ی ما هم ت های جذاب مخصوص خودش را دارد ؛ اصلا دوست دارد یک ترم اضافه بمانی ، دست خودش نیست ، دلش تنگ میشود .
تربیت های هدفمند دانشگاه علیه ما همین جا تمام نمیشود ، " پاس کردن درسا که چیزی نیست ، انتخاب واحد رو هم که کم کم یاد میگیری ؛ خیلی مردی برو ی فکری به حال غذات کن " . البته این را مستقیم به ما نگفت ، فقط کم کم کیفیت غذای سلف را کاهش داد . از تش خوشم می‌اید ، دارد کاملا همه ی ما را مرد بار می‌اورد !
البته من همیشه عدالت دانشگاه را تحسین میکردم و میکنم ، اصلا چرا باید فقط بچه های خوابگاهی از خانواده دور باشند ؟ موقعیت دانشگاه را طوری در نظر بگیریم که همه از خانواده دور باشند . ناسلامتی دوری از خانواده و نبودن حمایت هایی که از طریق حضور فیزیکی‌شان به وجود می‌اید ؛ بسیار در روحیه ی دانشجویان گوگولی‌مان و سطح درسی‌شان و دغدغه های فکریشان تاثیر گذار است؛ و ما تمام و کمال به برقراری عدالت آموزشی معتقدیم .
کتاب قورباغه‌ت را قورت بده را خوانده اید ؟ از آن کتاب که درستاوردی نداشتم ولی خب ما دقیقا همان قورباغه های داخل آب ایم که هی شرایط دارد آب را گرمتر میکند ؛ البته ناراضی هم نیستیم چون در حال پخته و بزرگ شدن تر شدن هستیم .
درباره این سایت